3 marca 2023
Strategie obligacyjne podział i charakterystyka – artykuł ekspercki
Strategie obligacyjne odnoszą się do technik inwestycyjnych stosowanych przez inwestorów w celu osiągnięcia określonych celów poprzez inwestowanie w papiery wartościowe o stałym lub zmiennym kuponie. Rynek takich instrumentów jest ogromny i obejmuje różne rodzaje papierów wartościowych, w tym obligacje rządowe, obligacje komunalne, obligacje korporacyjne i papiery wartościowe zabezpieczone hipoteką. W tym artykule omówimy różne strategie, które inwestorzy mogą wykorzystać, aby osiągnąć swoje cele inwestycyjne.
1) Strategia kup i trzymaj:
Strategia kup i trzymaj jest popularną strategią stosowaną przez inwestorów poszukujących stałego dochodu przez długi okres czasu. Strategia ta obejmuje zakup papierów wartościowych o stałym dochodzie, takich jak obligacje i trzymanie ich do terminu zapadalności.
Kiedy inwestorzy kupują obligacje, zasadniczo pożyczają emitentowi pieniądze na określony czas w zamian za stałą stopę procentową. Kwota główna jest następnie spłacana w terminie zapadalności. Inwestorzy stosujący strategię kup i trzymaj zazwyczaj wybierają wysokiej jakości obligacje o ratingu inwestycyjnym i niskim ryzyku kredytowym. Oznacza to, że emitent jest bardziej skłonny do terminowej spłaty odsetek i kapitału, co zmniejsza ryzyko niewypłacalności.
Strategia kup i trzymaj, jest szczególnie atrakcyjna dla inwestorów, którzy cenią sobie stabilność. W przeciwieństwie do akcji, które mogą podlegać znacznym wahaniom cen, papiery wartościowe o stałym dochodzie oferują przewidywalne przepływy pieniężne i zwroty. To sprawia, że są popularnym wyborem dla konserwatywnych inwestorów, takich jak emeryci, którzy szukają stałego dochodu, aby sfinansować swoje wydatki na życie.
Kolejną zaletą strategii kup i trzymaj, jest to, że minimalizuje ona koszty transakcyjne. Inwestorzy, którzy często kupują i sprzedają papiery wartościowe, mogą ponosić opłaty transakcyjne, prowizje maklerskie i inne wydatki, które z czasem mogą obniżyć ich zyski. Trzymając swoje inwestycje przez długi czas, inwestorzy mogą uniknąć tych kosztów i zmaksymalizować zyski.
Istnieją jednak również wady strategii kup i trzymaj. Na przykład, jeśli stopy procentowe wzrosną, wartość papierów wartościowych o stałym dochodzie może spaść. Wynika to z faktu, że stała stopa procentowa płacona przez obligację może stać się mniej atrakcyjna w porównaniu z nowszymi obligacjami oferującymi wyższe oprocentowanie. Jeśli inwestor musi sprzedać swoje obligacje przed terminem wykupu, może być zmuszony do zaakceptowania ceny niższej niż zapłacił.
Dodatkowo, jeśli inflacja jest wyższa niż oprocentowanie obligacji, siła nabywcza odsetek może z czasem spadać. W tym scenariuszu inwestorzy mogą być zmuszeni rozważyć obligacje zabezpieczone przed inflacją lub inne inwestycje, aby utrzymać siłę nabywczą swojej inwestycji.
Podsumowując, strategia kup i trzymaj jest popularną strategią stosowaną przez konserwatywnych inwestorów poszukujących stałego, przewidywalnego dochodu. Chociaż ma pewne ograniczenia, może być skutecznym sposobem na osiągnięcie długoterminowych celów inwestycyjnych przy minimalnych kosztach handlowych.
2) Strategia ryzyka kredytowego:
Ryzyko kredytowe to ryzyko, że pożyczkobiorca nie wywiąże się ze swoich zobowiązań dłużnych, co spowoduje stratę dla inwestora. Strategia ryzyka kredytowego to strategia inwestycyjna, która ma na celu zarządzanie ryzykiem kredytowym portfela instrumentów o stałym dochodzie poprzez inwestowanie w papiery wartościowe o różnym poziomie jakości kredytowej.
Obligacje są zazwyczaj oceniane przez niezależne agencje ratingowe, takie jak Standard & Poor i Moody’s. Ratingi nadawane przez te instytucje odzwierciedlają zdolność kredytową emitenta i prawdopodobieństwo niewywiązania się przez niego ze swoich zobowiązań dłużnych. Papiery wartościowe o wyższym ratingu kredytowym są uważane za mniej ryzykowne niż papiery wartościowe o niższym ratingu kredytowym, ponieważ emitenci są uważani za bardziej stabilnych finansowo i mniej narażonych na niewypłacalność.
Strategia ryzyka kredytowego ma na celu wykorzystanie między innymi tych ratingów kredytowych poprzez inwestowanie w zdywersyfikowany portfel papierów wartościowych o stałym dochodzie o różnych poziomach ryzka. Na przykład inwestor może zdecydować się na alokację części swojego portfela w wysokiej jakości obligacje korporacyjne, które mają rating A lub wyższy. Te papiery wartościowe zazwyczaj oferują niższe zyski niż obligacje o niższej jakości, ale są uważane za mniej ryzykowne.
Może także wystąpić sytuacja odwrotna. Inwestor może zdecydować się na alokację części swojego portfela w obligacje korporacyjne o niższej jakości, które mają rating poniżej poziomu inwestycyjnego (BBB lub niższy). Te papiery wartościowe zazwyczaj oferują wyższe zyski niż obligacje o wyższej jakości, ale są uważane za bardziej ryzykowne. Ponadto inwestor może zdecydować się na alokację części swojego portfela w inne rodzaje papierów wartościowych o stałym dochodzie, takie jak instrumenty dłużne rynków wschodzących lub wysokodochodowe obligacje komunalne.
Strategię ryzyka kredytowego można również wykorzystać do zarządzania ryzykiem portfela instrumentów o stałym dochodzie w odpowiedzi na zmiany warunków rynkowych. Na przykład, jeśli otoczenie kredytowe ulegnie pogorszeniu i oczekuje się wzrostu współczynnika niewypłacalności, inwestor może zdecydować się na zmniejszenie zaangażowania w obligacje o niższej jakości na rzecz obligacji o wyższej jakości.
Należy zauważyć, że strategia ryzyka kredytowego nie jest pozbawiona ryzyka. W szczególności inwestowanie w obligacje o niższej jakości naraża inwestora na większe ryzyko niewypłacalności, co może skutkować utratą kapitału. Ponadto agencje ratingowe nie są nieomylne i mogą niewłaściwie ocenić zdolność kredytową emitenta.
Ogólnie rzecz biorąc, strategia ryzyka kredytowego jest popularną strategią inwestycyjną o stałym dochodzie, która ma na celu zarządzanie ryzykiem kredytowym portfela obligacyjnego poprzez inwestowanie w papiery wartościowe o różnym poziomie jakości kredytowej. Inwestując w zdywersyfikowany portfel papierów wartościowych o stałym dochodzie o różnych ratingach kredytowych, inwestorzy mogą potencjalnie skorzystać z wyższych zysków, jednocześnie zarządzając ryzykiem.
3) Strategia drabiny:
Drabina obligacji to strategia inwestycyjna, która obejmuje zakup obligacji o różnych terminach zapadalności. Ideą drabiny jest stworzenie zdywersyfikowanego portfela obligacji o różnym terminie zapadalności, co może pomóc w zmniejszeniu ryzyka wahań stóp procentowych.
Aby wdrożyć strategię drabinkową, inwestor dzieli swoją inwestycję na kilka części i kupuje obligacje o różnych terminach zapadalności. Na przykład inwestor może podzielić swoją inwestycję na pięć równych części i kupić obligacje o terminie zapadalności za rok, dwa, trzy, cztery i pięć lat.
Gdy każda obligacja w drabinie zbliża się do terminu zapadalności, inwestor może ponownie zainwestować kapitał w nową obligację o dłuższym terminie zapadalności, przedłużając w ten sposób drabinę. Alternatywnie, inwestor może zdecydować się na reinwestowanie kapitału w obligacje o krótszym terminie zapadalności, zmieniając w ten sposób istniejącą strukturę.
Jedną z kluczowych zalet strategii drabinkowej obligacji jest to, że może ona pomóc w ograniczeniu ryzyka stopy procentowej. Jeśli stopy procentowe wzrosną, obligacje na szczycie drabiny zapadną wcześniej, co pozwoli inwestorowi na reinwestowanie kapitału po wyższych stopach procentowych. I odwrotnie, jeśli stopy procentowe spadną, obligacje na dole drabiny zapadną później, umożliwiając inwestorowi skorzystanie z obligacji o wyższej rentowności, które już znajdują się w jego portfelu.
Kolejną zaletą strategii drabinkowej obligacji jest to, że może ona pomóc w zapewnieniu stałego strumienia dochodów. W miarę dojrzewania każdej obligacji w drabinie inwestor może wykorzystać spłatę kapitału i odsetek w celu uzupełnienia swoich dochodów, co może być szczególnie korzystne dla emerytów lub innych inwestorów, którzy polegają na inwestycjach o stałym dochodzie w celu uzyskania przepływów pieniężnych.
Należy jednak zauważyć, że strategia ta ma również pewne wady. Na przykład może ona nie być odpowiednia dla inwestorów, którzy chcą zmaksymalizować swoje zyski w krótkim horyzoncie czasowym, ponieważ jest to zwykle bardziej konserwatywne podejście inwestycyjne.
Ogólnie rzecz biorąc, drabinowanie obligacji jest popularną strategią inwestowania w instrumenty o stałym dochodzie, która może pomóc ograniczyć ryzyko stopy procentowej, zapewniając jednocześnie stały strumień dochodów. Kupując obligacje o różnych terminach zapadalności i reinwestując kapitał w miarę upływu terminu zapadalności każdej obligacji, inwestorzy mogą czerpać korzyści zarówno z rosnących, jak i spadających stóp procentowych, utrzymując zdywersyfikowany portfel papierów wartościowych o stałym dochodzie.
4) Strategia krzywej dochodowości:
Krzywa rentowności to wykres przedstawiający rentowność papierów wartościowych o stałym dochodzie w czasie ich terminów zapadalności. Strategie krzywej dochodowości to strategie inwestycyjne, które wykorzystują kształt krzywej dochodowości do podejmowania decyzji inwestycyjnych o zakupie lub sprzedaży poszczególnych papierów wartościowych.
Krzywa dochodowości może przybierać kilka różnych kształtów, w zależności od aktualnych warunków rynkowych. Najczęstszym kształtem jest krzywa rentowności rosnąca w górę, co wskazuje, że obligacje długoterminowe oferują wyższe zyski niż obligacje krótkoterminowe. Dzieje się tak zwykle w przypadku wzrostu gospodarczego, ponieważ inwestorzy żądają wyższych zwrotów, aby zrekompensować zwiększone ryzyko związane z inwestycjami długoterminowymi.
Innym powszechnym kształtem jest płaska krzywa rentowności, która wskazuje, że rentowności są stosunkowo stałe we wszystkich terminach zapadalności.
Trzeci kształt to odwrócona krzywa rentowności, która występuje, gdy obligacje krótkoterminowe oferują wyższe zyski niż obligacje długoterminowe. Dzieje się tak zazwyczaj wtedy, gdy gospodarka znajduje się w recesji, ponieważ inwestorzy są skłonni zaakceptować niższe zwroty w zamian za bezpieczeństwo inwestycji krótkoterminowych.
Aby wykorzystać te różne kształty, można wykorzystać strategie krzywej dochodowości, dostosowując alokację papierów wartościowych o stałym dochodzie w portfelu. Na przykład w środowisku krzywej dochodowości o nachyleniu w górę inwestor może zdecydować się na alokację większej części swojego portfela w obligacje o dłuższym terminie zapadalności w celu przechwytywania wyższych rentowności. W środowisku płaskiej lub odwróconej krzywej dochodowości inwestor może zdecydować się na alokację większej części swojego portfela w obligacje krótkoterminowe w celu zmniejszenia ryzyka utraty kapitału.
Strategie krzywej dochodowości mogą być również wykorzystywane do zarządzania ryzykiem stopy procentowej. Na przykład inwestor może zdecydować się na inwestowanie w papiery wartościowe o zmiennym oprocentowaniu w warunkach rosnących stóp procentowych, ponieważ te papiery wartościowe mają na celu dostosowanie ich stóp procentowych w odpowiedzi na zmiany warunków rynkowych. I odwrotnie, w środowisku spadających stóp procentowych inwestor może zdecydować się na inwestowanie w długoterminowe papiery wartościowe o stałym oprocentowaniu, ponieważ te papiery wartościowe będą nadal przynosić wyższe oprocentowanie niż nowsze papiery wartościowe o niższym oprocentowaniu.
Należy zauważyć, że strategie krzywej dochodowości nie są niezawodne i zawsze istnieje ryzyko nieoczekiwanej zmiany warunków rynkowych. Ponadto z wdrażaniem tych strategii wiążą się koszty, takie jak opłaty transakcyjne i implikacje podatkowe. Podobnie jak w przypadku każdej strategii inwestycyjnej, ważne jest, aby przed podjęciem jakichkolwiek decyzji inwestycyjnych przeprowadzić dogłębną analizę.
5) Strategia czasu trwania:
Duration jest miarą wrażliwości obligacji na zmiany stóp procentowych. Strategia oparta na tym wskaźniku to strategia inwestycyjna, której celem jest zarządzanie ryzykiem stopy procentowej poprzez dostosowanie czasu trwania portfela instrumentów do warunków rynkowych.
Kiedy stopy procentowe rosną, ceny papierów wartościowych o stałym dochodzie spadają. Wynika to z faktu, że przepływy pieniężne związane z obligacją są dyskontowane według wyższej stopy, co zmniejsza bieżącą wartość przepływów pieniężnych. Wielkość zmiany ceny zależy od czasu trwania zabezpieczenia – im dłuższy czas trwania, tym większa zmiana ceny. I odwrotnie, gdy stopy procentowe spadają, ceny papierów wartościowych o stałym dochodzie zwykle rosną.
Strategia duracji ma na celu wykorzystanie tych zmian cen poprzez dostosowanie duracji obligacji w odpowiedzi na zmiany stóp procentowych. Na przykład w środowisku rosnących stóp procentowych inwestor może zdecydować się na skrócenie czasu trwania swojego portfela, sprzedając obligacje długoterminowe i reinwestując wpływy w obligacje krótkoterminowe. Może to pomóc złagodzić wpływ rosnących stóp procentowych na wartość portfela.
I odwrotnie, w środowisku spadających stóp procentowych inwestor może zdecydować się na wydłużenie czasu trwania swojego portfela, sprzedając obligacje krótkoterminowe i reinwestując wpływy w obligacje długoterminowe. Może to pomóc w uchwyceniu wyższych zwrotów związanych z obligacjami długoterminowymi w miarę spadku stóp procentowych.
Strategię duracji można wdrożyć przy użyciu różnych papierów wartościowych o stałym dochodzie, w tym obligacji skarbowych, obligacji korporacyjnych i papierów wartościowych zabezpieczonych hipoteką. Ogólnie rzecz biorąc, długoterminowe papiery wartościowe mają dłuższy okres zapadalności niż papiery krótkoterminowe, a zatem są bardziej wrażliwe na zmiany stóp procentowych.
Należy zauważyć, że strategia czasu trwania nie jest pozbawiona ryzyka. Na przykład, jeśli stopy procentowe wzrosną szybciej niż oczekiwano, inwestor może nie być w stanie wystarczająco szybko dostosować swojego portfela, aby złagodzić wpływ rosnących stóp. Ponadto strategia czasu trwania może nie być odpowiednia dla inwestorów, którzy chcą zmaksymalizować swoje zyski w krótkim horyzoncie czasowym, ponieważ jest to bardziej konserwatywne podejście inwestycyjne.
Ogólnie rzecz biorąc, strategia czasu trwania jest popularną strategią inwestycyjną o stałym dochodzie, która ma na celu zarządzanie ryzykiem stopy procentowej poprzez dostosowanie czasu trwania portfela. Inwestując w papiery wartościowe o różnym terminie zapadalności i dostosowując alokację tych papierów wartościowych w odpowiedzi na zmiany stóp procentowych, inwestorzy mogą potencjalnie czerpać korzyści zarówno z rosnących, jak i spadających stóp procentowych, jednocześnie zarządzając ryzykiem.
6) Strategia ochrony przed inflacją:
Strategia ochrony przed inflacją to strategia inwestycyjna, której celem jest ochrona portfela obligacji przed skutkami inflacji. Inflacja to ogólny wzrost cen towarów i usług w czasie, który zmniejsza się siła nabywcza pieniądza. Papiery wartościowe zabezpieczone przed inflacją mają na celu zapewnienie zabezpieczenia przed inflacją poprzez dostosowanie ich wartości nominalnej do zmian cen.
Papiery wartościowe chronione przed inflacją występują w różnych formach, ale najbardziej powszechnym typem są tzw. obligacje inflacyjne. Są one emitowane przez Skarb Państwa i mają na celu ochronę inwestorów przed skutkami inflacji poprzez dostosowanie wartości kuponu do zmian wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych.
Strategia ochrony przed inflacją ma na celu wykorzystanie tych obligacji poprzez inwestowanie w portfel tych papierów wartościowych. Może to stanowić zabezpieczenie przed wzrostem cen, ponieważ wartość kuponów zmienia się wraz ze zmianą wskaźnika cen na rynku.
Strategia chroniąca przed inflacją może być również wykorzystywana do zarządzania ryzykiem portfela instrumentów o stałym dochodzie w odpowiedzi na zmiany warunków rynkowych. Na przykład, jeśli spodziewany jest wzrost inflacji, inwestor może zdecydować się na zwiększenie swojej alokacji w tego typu obligacje, aby chronić swój portfel przed skutkami inflacji. I odwrotnie, jeśli oczekuje się, że inflacja spadnie, inwestor może zdecydować się na zmniejszenie swojej alokacji do obligacji inflacyjnych.
Należy zauważyć, że strategia chroniąca przed inflacją nie jest pozbawiona ryzyka. W szczególności obligacje inflacyjne są obarczone ryzykiem inflacji, czyli ryzykiem, że rzeczywista stopa inflacji będzie inna niż przewidywana w momencie zakupu.
7) Strategia aktywnego zarządzania:
Strategia aktywnego zarządzania instrumentami o stałym dochodzie to rodzaj podejścia inwestycyjnego, w którym zarządzający portfelem dąży do osiągnięcia lepszych wyników niż indeks referencyjny poprzez aktywne zarządzanie portfelem papierów wartościowych o stałym dochodzie. Celem jest generowanie wyższych zwrotów niż te, które można osiągnąć dzięki strategii pasywnej, która po prostu śledzi indeks.
Aby wdrożyć strategię aktywnego zarządzania, zarządzający portfelem przeprowadza szeroko zakrojone badania i analizy w celu zidentyfikowania błędnych wycen i nieefektywności na rynku instrumentów o stałym dochodzie. Aby to osiągnąć, menedżer może stosować różne techniki, takie jak analiza fundamentalna, analiza ilościowa i prognozowanie rynku.
Po wykryciu nieefektywności rynkowych, zarządzający podejmuje aktywne decyzje inwestycyjne, takie jak kupno lub sprzedaż papierów wartościowych, dostosowanie czasu trwania portfela lub ekspozycji na ryzyko kredytowe lub wykorzystanie instrumentów pochodnych w celu zabezpieczenia ryzyka lub wykorzystania okazji.
Strategie aktywnego zarządzania mogą być dużo bardziej kosztowne niż strategie pasywne ze względu na wymagany wyższy poziom analizy rynkowej. Jednak skuteczna strategia aktywna może potencjalnie zapewnić wyższe zyski i lepsze zarządzanie ryzykiem niż strategia pasywna.
Należy zauważyć, że aktywne zarządzanie nie gwarantuje lepszych wyników niż zarządzanie pasywne, a inwestorzy powinni dokładnie rozważyć swoje cele inwestycyjne, tolerancję ryzyka i horyzont czasowy inwestycji przy wyborze optymalnej strategii inwestycyjnej.
Opracowanie
Marcin Dąbrowski
Zarządzający Funduszami w White Berg TFI S.A.
